หลังจากเก็บโต๊ะเสร็จ เธอยังไม่อยากขึ้นห้องจึงออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“ยังไม่นอนอีก”
น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้หญิงสาวหันไปมอง ร่างสูงของรติภัทรกำลังทอดสายตามองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ยังไม่ง่วงค่ะ พี่ติล่ะคะ”
เธอตอบเขา ถอยห่างทิ้งระยะพอสมควร แต่มีหรือรติภัทรจะยอม เขาแนบชิดโอบเอวบางเอาไว้ พิรวดีแกะมือหนาออกห่างจนอ่อนใจ ในที่สุดก็จำต้องปล่อยให้เขาโอบกอด
“กลัวอะไร” รติภัทรถามขึ้น สายตามองดวงดาวที่ส่งแสงระยิบระยับบนท้องฟ้า
“กลัวพี่ติค่ะ” พิรวดีบอกตามตรง
“ทุกคืนไม่เห็นกลัว”
แก้มนวลขึ้นจุดสีแดงเรื่อทันทีที่ได้ยินเสียงคนข้างๆ ล้อ พิรวดีอยากจะบอกว่ากลัว เขาเล่นจ้องจะงาบเธอตลอด แต่ทุกครั้งก็ยอมรับว่าเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของคนข้างกาย
“พี่ติชอบฉวยโอกาส” เธอพูดตรงๆ
“การเมกเลิฟไม่ใช่การฉวยโอกาส”
รติภัทรพูดเสียงเนิบนาบ พิรวดีรู้สึกเป็นสุขที่รติภัทรคุยกับเธอ มากกว่าคนอื่นๆ ที่เขาจะมองเมินหรือ
