แต่เพราะเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วยไม่ได้ เพียงแค่ดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น
“ยังไงฉันก็ต้องเคี่ยวเข็ญให้ตาวินเรียนให้จบให้ได้” อนงค์เงยหน้าสบตากับหนุ่มใหญ่
“ก็ดี ต่อไปต้องสืบทอดกิจการของสุรสิทธิ์ ถ้าตาวินเรียนไม่จบก็จะไม่มีใครยอมรับ” สุรเดชเองก็กังวลในเรื่องนี้พอสมควร
“นั่นเสียงรถตาวินนี่คะ ฉันขออกไปดูลูกก่อนนะ” อนงค์ผละห่างจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย
“เดี๋ยวสิ” สุรเดชรั้งเอาไว้เมื่ออนงค์จะเดินออกไป
“มีอะไรคะ อุ๊ย!” อนงค์หันมาก็ถูกสุรเดชดึงไปกอดรัดจุมพิตดูดดื่ม
“ผมคิดถึงคุณจัง คืนนี้มาหาผมนะ” สุรเดชออดอ้อน
“ไม่ต้องมาทำปากหวานเลยนะคะ ฉันแก่แล้ว คุณคงชอบสาวเอ๊าะๆ มากกว่า”
“ไม่มีใครร้อนแรงเท่าคุณอีกแล้ว คืนนี้ผมจะรอ”
สุรเดชยอมปล่อยร่างอวบอัดของอนงค์แต่โดยดี สาวใหญ่หันมายิ้มยั่วก่อนจะเดินนวยนาดออกไปจากบ้านหลังเล็ก
“กลับมาแล้วเหรอ แกหายไปไหนมา” อนงค์เรียกบุตรชายที่กระแทกประตูรถโครมใหญ่
“แม่มาก็ดีแล้
