ริมฝีปากของเขาแตะลงบนเรียวปากเธออย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าหากกดแรงกว่านี้เธอจะสลายไปกับอากาศ มันอ่อนโยนจนแทบไม่เชื่อว่ามาจากชายผู้ที่เย็นชาและดุดันที่สุดในสายตาคนอื่น หญิงสาวหลับตาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกบางอย่างไหลเวียนในอก ทั้งหวั่นไหว ทั้งอบอุ่น ทั้งเจ็บปวดและงดงามในคราวเดียว
เธอรู้ดีว่ามันไม่ถูกต้อง เขาเป็นนาย เธอเป็นแค่สาวใช้ตัวเล็กๆ ที่ไม่มีค่าอะไรในโลกของเขา แต่ในค่ำคืนนี้ หัวใจกลับไม่ยอมฟังเหตุผลอีกต่อไป
เขาผละออกเพียงนิด เพื่อมองใบหน้าของเธอที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขน ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“จำได้หรือยัง”
เขาถามเสียงเบา ริมฝีปากยังแตะอยู่ใกล้จนเหมือนว่าพวกเขายังสัมผัสกันอยู่
“หนูว่า...คงไม่มีวันลืมแล้วค่ะ...” เธอตอบพลางยิ้มบางๆ น้ำเสียงนั้นสั่นแต่มั่นคงพอให้เขาได้ยิน
พงศ์วิชญ์มองเธออยู่นาน ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยเปิดเผยกับใครกำลังซัดเข้ามาเหมือนคลื่นกลา
