“เพราะอะไรล่ะจ๊ะ” วิมลพักตร์ถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“เพราะพี่วิชญ์ดันทำร้ายหัวใจของเค้าก่อนค่ะ” พรปวีณ์พูดเสียงเบา “หนูไม่รู้รายละเอียดทั้งหมด แต่รู้ว่าพี่เค้าน่าจะพูดแรงมาก แถมยังไล่น้องเค้าไปอีก พี่วิชญ์เองก็เหมือนคนที่มีร่างกายแต่ไร้หัวใจไปตั้งแต่ตอนนั้น”
พงศ์วรินทร์เอนตัวพิงพนักโซฟา ถอนหายใจยาว
“ฟังดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะครับ ผมล่ะกลัวพี่เค้าหนีไปบวชจริงๆ”
“เห็นด้วยครับ” พงศ์วสิษฐ์พูดพลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ “ผมไม่เคยเห็นพี่วิชญ์มีสีหน้าแบบนั้นเลย เหมือนคนหมดแรงจะหายใจ ขนาดลูกน้องยังพูดว่าคลับดูเหมือนบ้านร้างไปเลยช่วงนี้เพราะพี่วิชญ์ไม่ดุไม่ด่าใคร เอาแต่ทำงานเงียบๆ เท่านั้น”
“แม่สงสารวิชญ์จัง” วิมลพักตร์เอ่ยเสียงเศร้า “เค้าอาจจะปากร้าย แต่แม่รู้ว่าใจเค้าไม่ได้เลวร้ายเลย เค้าแค่ไม่รู้จะพูดยังไงเท่านั้น”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ” พิษณุถามต่อ “ชื่ออายใช่มั้ย หน้าตาเป็นยังไง
