คืนนี้ที่กรุงเทพฯ ไม่ได้หนาวเหน็บอย่างเขาค้อ แต่กลับเย็นสบายในแบบของเมืองใหญ่ เย็นจากแอร์ เย็นจากกระจกสูงสะท้อนแสงตึกที่กะพริบถี่ราวกับดาวปลอมบนท้องฟ้า และเย็นจากความเงียบของห้องที่กว้างเกินจำเป็น
ห้องนั่งเล่นภายในคอนโดของพรปวีณ์สว่างด้วยไฟโทนอุ่น เงาของโคมไฟกระทบผิวโซฟากำมะหยี่สีครีมจนดูเหมือนภาพถ่ายโฆษณา เธอวางกระเป๋าคลัทช์ใบเล็กลงบนโต๊ะกระจก หัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างหมดเรี่ยวแรง แล้วถอดรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังที่บีบปลายเท้าบอบบางของเธอมาทั้งคืนออกเหมือนกำลังสลัดพันธนาการ
“เฮ้อ...ใครเป็นคนออกแบบแฟชั่นทรมานมนุษย์แบบนี้กันนะ”
เธอบ่นพึมพำ ก่อนเอนตัวลงนั่งพิงพนักโซฟา แล้วหงายหน้าเงยขึ้น ทิ้งตัวทั้งตัวให้จมลงไปกับเบาะนุ่ม
ขนตางอนหนายังอยู่ครบ รองพื้นยังเนียน ปากยังแดงระเรื่อ แม้จะแทบไม่ได้เติมตั้งแต่ขึ้นเวทีรับรางวัล แต่เธอในตอนนี้ไม่ใช่ นางเอกเบอร์ต้นของเมืองไทย ที่ยืนยิ้มต่อหน้ากล้องเมื่อส
