“แต่ความจริงแล้วนะพี่แสน…ทั้งหมดที่เค้าพูดมา มันทำให้วีณ์รู้สึกเหมือนเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งที่รู้จักพรีเซ็นต์ตัวเอง เหมือนว่ามันคือสิ่งที่วีณ์ควรทำ ต่อให้วีณ์จะมีความสุขกับมันหรือไม่ก็ตาม”
เขาเลื่อนตัวมานั่งใกล้ขึ้นอีก ไม่มากพอที่จะดูเป็นการบุกรุก แต่ใกล้พอให้เธอรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ อยู่เพื่อฟัง ไม่ใช่แค่อยู่ในฐานะผู้คุ้มกันอีกต่อไป
พรปวีณ์วางแก้วลง ค่อยๆ แกะต่างหูระย้าเพชรออกจากหูทีละข้าง แล้ววางลงข้างถ้วยรางวัลอันทรงเกียรติ เธอยกมือขึ้นนวดเบาๆ บริเวณหลังใบหูและท้ายทอย ท่าทางเล็กๆ ง่ายๆ แต่แปลกสำหรับคนที่คนทั้งประเทศคุ้นภาพว่าต้องเป๊ะทุกองศา
“วีณ์...” เขาเรียกชื่อแต่กลับไม่ยอมพูดอะไรต่อ
“ถ้าพี่จะถามว่าวีณ์ดีใจมั้ยที่ได้รางวัลนี้” เธอพูดต่อ เสียงอ่อนลงกว่าที่ผ่านมา
“คำตอบก็คือ…ดีใจค่ะ วีณ์จะโกหกทำไมล่ะคะ มีคนรักเรามากขนาดนี้มันก็ต้องดีใจอยู่แล้ว” เธอยิ้มนิดเดียว แล้วค่อยๆ หันมาสบตาเขาโดย
