เขาเอียงหน้าเล็กน้อย จูบเธอซ้ำช้าๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเธอเริ่มตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติริมฝีปากอุ่นนิ่มของเธอกดลงรับจังหวะเขาทีละน้อย กลายเป็นการจูบที่ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่มอบให้ แต่เป็นการพบกันตรงกลางอย่างเท่าเทียม
มือของเขาเคลื่อนลงต่ำ เลื่อนอย่างระวังไปตามแนวลำคอระหง ลงมาหยุดที่ไหล่เปลือยข้างหนึ่งของชุดราตรีที่เธอยังไม่ได้ถอด เขากดนิ้วโป้งเบาๆ ที่กระดูกไหปลาร้า ปล่อยความอุ่นซ่านผ่านผิวสัมผัส จนเธอสะท้านเล็กน้อย
เขารู้ว่าเธอกำลังสั่น เขารู้ว่าเธอไม่ได้สั่นเพราะความกลัว
เพราะเขาก็กำลังสั่นเหมือนกัน
เขาผละออกในที่สุดแต่ไม่ได้ถอยไกล เขายังคงอยู่ใกล้จนปลายจมูกทั้งคู่เฉียดกัน ลมหายใจยังปะทะกันอยู่จนถึงตอนนี้
“วีณ์” เขากระซิบแผ่ว ริมฝีปากเฉียดริมฝีปากเธอ “พี่ห้ามตัวเองมานานมากแล้ว”
“รู้ค่ะ” เธอตอบเบาๆ เปลือกตายังปิดอยู่ ปลายขนตาสั่นระริก
“วีณ์ดูออก”
“พี่พยายามคิดว่ามันไม่ถู
