เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน อ่อนโยนมากเสียจนเธอเผลอหัวเราะน้อยๆ เพราะไม่คิดว่าผู้ชายที่ชกคนกระเด็นได้ในหมัดเดียว จะมีด้านที่นุ่มนวลราวผ้าฝ้ายเวลาแตะตัวเธอ
เขาก้มลง ค่อยๆ โน้มตัวลงหาเธออีกครั้ง ปลายนิ้วไล้เส้นผมที่เคยถูกรวบไปอย่างเนี้ยบกริบเพื่อออกงาน แต่ตอนนี้เริ่มคลายเป็นลอนเล็กๆ เขาลูบไล้กรอบหน้าเธอเหมือนอยากจำให้ขึ้นใจทุกซอก...ทุกมุม
“วีณ์” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง
“ขา...” เธอครางรับเสียงแผ่ว หัวใจเต้นแรงมากขึ้นทุกขณะ
“รู้มั้ยว่าพี่ไม่เคยดูละครที่เราแสดง โดยเฉพาะฉากเลิฟซีน เพราะพี่หวงเรา…จนแทบคลั่ง”
เธอหัวเราะแผ่ว แต่สายตากลับอ่อนหวานจนเกือบกลายเป็นน้ำตา
“งั้นจากนี้ไป...วีณ์จะเก็บฉากเลิฟซีนเอาไว้แสดงกับพี่แค่คนเดียว ดีมั้ยคะ” เธอบอกอย่างเอาใจ
เขาคลี่ยิ้มก่อนก้มลงแตะจูบกับหน้าผากเธอแผ่วๆ จูบที่ทั้งอ่อนโยน ทั้งสั่น ทั้งจริงจัง ก่อนขยับลงมาที่ปลายจมูก แล้วหยุดชั่วครู่ตรงริมฝีปากข
