เช้าวันใหม่ปกคลุมด้วยหมอกขาวหนาแน่นราวกับต้องการเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ไม่ให้เลือนหาย พงศ์วิชญ์พาอริสราออกจากเขาค้อแต่เช้าตรู่ เส้นทางที่ทอดผ่านภูเขาและทิวสนสองข้างทางดูเงียบสงบจนได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์กับเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันมากนัก
อริสรานั่งข้างเขาในเบาะผู้โดยสาร มือเล็กวางบนตักเรียบร้อย ผมยาวสลวยถูกรวบหลวมๆ ตามแบบที่เขาชอบเห็น เธอสวมเสื้อไหมพรมครีมที่เขาซื้อให้เมื่อวานก่อนกลับเข้าที่พัก พอแสงแดดลอดกระจกมากระทบใบหน้าเธอ เขาเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้ทั้งโลกในเช้านั้นเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
“หนาวมั้ย” เขาถามเสียงทุ้มต่ำไม่ละสายตาจากถนน
“ไม่ค่ะ กำลังเย็นสบายเลย” เธอตอบยิ้มๆ หันหน้าออกไปมองวิวข้างทางที่ละอองหมอกลอยคลออยู่เหนือยอดไม้สูงเหมือนผืนผ้าขาวบาง เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังมองวิวหรือกำลังใช้มันหลบสายตาไม่ให้มองคนข้างๆ ที่เธอเริ่มรู้สึกว่ากำลังกลายเป็นศูนย์กล
