“อย่าพูดถึงคนของฉันด้วยปากสกปรกของนาย”
“คนของเฮียเหรอ? แหม...เสือใหญ่แห่งภาคตะวันออกจะเปลี่ยนสไตล์มาเลี้ยงเด็กในเมืองแล้วหรือไง หรือว่า...คนนี้จะจริงจัง ใช่ว่าที่นายหญิงของ Black Knight รึเปล่าล่ะครับ ผมจะได้ฝากเนื้อฝากตัวเอาไว้หน่อย”
พงศ์วิชญ์วางแก้วลงบนโต๊ะ เสียงกระทบเบาแต่เฉียบพอจะสะกดอีกฝ่ายให้นิ่งไปเสี้ยววินาที
“อย่าเข้าใจผิด ฉันก็แค่ยังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ก็เท่านั้น”
อติรุจหัวเราะในลำคอ
“ของเล่นเหรอ...ของเล่นของเสือแบบเฮียคงไม่ธรรมดาสินะ”
“ก็แค่ของเล่นที่ช่วยให้ฉันผ่อนคลาย พอเบื่อเมื่อไหร่ก็โยนทิ้ง ไม่ต่างจากชิ้นอื่นๆ ที่เคยผ่านมาหรอก”
“แล้วตอนนี้ยังไม่เบื่อเหรอครับ”
“อีกไม่นานหรอก แต่ถ้านายอยากได้ไปเล่นต่อก็บอกล่วงหน้าละกันแล้วฉันจะผูกโบสวยๆ ส่งไปให้ หวังว่านายคงไม่ถือสาของเล่นมือสองที่ฉันไม่ต้องการแล้วหรอกนะ”
คำพูดนั้นออกจากปากเขาอย่างเลือดเย็นที่สุดเท่าที่คนอย่างเขาจะ
