ค่ำวันนั้น รถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้าสู่ใจกลางกรุงเทพฯ หลังการเดินทางอันยาวนานจากเขาใหญ่ เสียงเครื่องยนต์เงียบกว่าปกติ ทั้งที่ถนนหนาแน่นด้วยแสงไฟและผู้คนมากมาย แต่ในห้องโดยสารกลับเต็มไปด้วยความเงียบงันที่หนาหนักจนแทบกลืนลมหายใจของทั้งคู่
อริสรานั่งมองวิวเมืองหลวงนอกกระจก แสงไฟระยิบจากตึกสูงสะท้อนผ่านม่านน้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ เธอไม่พูด ไม่ถาม ไม่หันไปมองเขาอีกเลยตั้งแต่ก้าวขึ้นรถ ส่วนเขา...ก็ได้แต่ขับรถเงียบๆ โดยไม่รู้เลยว่าในหัวของเธอกำลังแตกสลายเพราะคำพูดของเขาเอง
เมื่อรถเคลื่อนเข้าสู่ลานจอดของเพนต์เฮาส์ เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับความเงียบอึมครึมที่ปกคลุมอยู่รอบตัว ทั้งสองเดินขึ้นลิฟต์โดยไม่พูดอะไรสักคำ จนกระทั่งถึงชั้นบนสุด อริสราเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ฟังดูห่างเหินกว่าที่เคย
“ขอบคุณนะคะที่พาไปเที่ยว...ทำให้หนู...เข้าใจโลกเยอะเลย”
เขาหันมามองหน้าเธอเล็กน้อย ดวงตาคม
