คำพูดนั้นทำให้พรปวีณ์ขมวดคิ้วทันที
“หนูหมายความว่ายังไง”
“หนูหมายความว่า...” เธอกัดริมฝีปากแน่น “หนูเป็นแค่สาวใช้ เฮียเป็นเจ้านาย แล้วหนูจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธเค้าล่ะคะ คนอย่างหนูน่ะ...อยู่เพื่อรอวันที่เค้าเบื่อเท่านั้น”
น้ำเสียงเงียบเรียบ แต่แฝงด้วยความน้อยใจจนคนฟังรู้สึกจุก พรปวีณ์กำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นพอดี เธอหยิบขึ้นมาดู ก่อนถอนหายใจยาว
“ขอโทษนะอาย พี่ต้องรับสายนี้ก่อน...ผู้จัดการโทรมา”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบาย”
พรปวีณ์ลุกขึ้นเดินไปยืนตรงระเบียง พอปลายสายดังขึ้น เสียงของผู้จัดการส่วนตัวพูดรัว
(“วีณ์จ๊ะ งานเย็นนี้มีปัญหาแล้วค่ะ ยัยมะนาวที่ต้องเดินแบบคู่กับวีณ์ไม่ยอมมา อ้างว่าไม่ค่อยสบาย แต่พี่ได้ยินมาว่านางอายเพราะไม่ได้รางวัลขวัญใจมหาชน ก็เลยจะถอนตัวออกจากงานน่ะสิ นี่พี่ก็โทรหาน้องแพนแล้วนะ รายนั้นก็เลยเครียดไม่รู้จะหาใครมาแทนดีเพราะน้องยังวุ่นเตรียมชุดให้น
