สารินนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนเสียงหัวเราะเบาๆ จะดังจากปลายสาย
“เธอคงมีแผนอะไรแน่ๆ ”
“แผนอะไรก็ช่าง” พงศ์วิชญ์คว้าเสื้อสูทขึ้นจากพนักเก้าอี้ “ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนได้เห็นผู้หญิงของฉันในสภาพแบบนั้น”
“งั้นผมไปด้วยครับ”
“เจอกันที่งานในอีกยี่สิบนาที” เขาพูดจบก็วางสายทันที ใบหน้าเย็นเฉียบแต่ในแววตากลับวูบวาบไปด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก ทั้งห่วง ทั้งหวง ทั้งโกรธ และทั้งกลัวในเวลาเดียวกัน
เขาเดินออกจากห้อง เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังหนักแน่นทุกก้าว
คืนนี้...มาเฟียผู้ไม่เคยแสดงความรู้สึกต่อหน้าใคร
กำลังจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่เขาไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป
นั่นคือ...หัวใจของตัวเอง
เสียงดนตรีคลอเบาๆ ดังก้องอยู่ทั่วฮอลล์ขนาดใหญ่ของโรงแรมหรูระดับห้าดาว แสงไฟสีทองอุ่นสาดลงบนทางเดินรูปตัวทีที่ปูพรมสีงาช้างทอดยาวไปยังเวทีกลาง ห้องทั้งห้องถูกประดับด้วยดอกกุหลาบขาวและกลีบลิลลี่สดจัดเรียงอย่างประณีตจน
