“สิบห้าล้าน!” เสียงของอติรุจดังขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งของฮอลล์
ทุกสายตาหันไปทางเขาทันที ชายหนุ่มในสูทสีเข้มมีรอยยิ้มมุมปากเย็นชา เขาพลิกป้ายประมูลในมืออย่างไม่รีบไม่ร้อน ก่อนปรายตามาทางโต๊ะวีไอพีของพงศ์วิชญ์อย่างจงใจ
เพียงเสี้ยววินาที สายตาเสือสองตัวก็สบกันอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ในความเงียบ แต่ท่ามกลางเสียงแฟลชและเสียงผู้คนที่ไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ท่ามกลางพายุลูกใหญ่ขนาดไหน
“ยี่สิบล้าน”
พงศ์วิชญ์ยกป้ายขึ้นเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่นจนทั้งห้องเงียบลง
“สามสิบล้าน” อติรุจยกป้ายขึ้นช้าๆ พร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ
“ผมอยากสนับสนุนงานการกุศลน่ะครับ”
สารินที่ยืนข้างๆ หันไปมองทันที “เฮียครับ...”
“สามสิบห้าล้าน” เสียงต่ำห้าวดังขึ้นโดยไม่ลังเล
ฮอลล์ทั้งฮอลล์เริ่มแตกตื่น เสียงซุบซิบดังระงม พิธีกรแทบพูดไม่ทัน ขณะที่พรปวีณ์ยิ้มอย่างพอใจ เธอรู้แล้วว่าพี่ชายของเธอไม่มีทางทนนิ่งเฉยไปได้นานแน่
“สี่สิบล้าน” เสี
