เขาไม่ได้ตอบ เพราะกลัวว่าถ้าเอ่ยแม้แต่คำเดียว น้ำตาที่กลั้นไว้จะไหลออกมา
“เฮียคิดว่าหนูขายตัวให้เฮียเหรอคะ?” เธอถามทั้งน้ำตา “หรือหนูมันเป็นแค่ของเล่นของเฮียจริงๆ...”
“อย่าพูดมาก”
เสียงเขาขาดห้วน กลบความปวดร้าวในใจไว้ทั้งหมด
“เธออยากไป ฉันก็ให้ไปแล้ว อย่าทำให้มันยุ่งยากกว่านี้ บอกมาว่าอยากได้เท่าไหร่ฉันจะได้โอนให้เสร็จๆ”
อริสราสะอื้นแรง เธอเช็ดน้ำตา พลางพูดทั้งเสียงสั่น
“หนูไม่เอาเงินของเฮีย หนูจะทำงานหาเงินเอง จะหาที่อยู่เอง จะไม่อยู่ในที่ที่เฮียจัดให้เด็ดขาด!”
พงศ์วิชญ์หลุบตา มือของเขาสั่นแต่ก็พยายามฝืนไว้ ก่อนพยักหน้าเบาๆ
“งั้นก็ตามใจ...ถ้าเธอ...อยากเสียตัวฟรี ฉันก็คงพูดได้แค่ว่า...ขอบใจที่ช่วยทำให้ฉันผ่อนคลายละกัน”
คำพูดนั้นเรียบง่ายแต่บาดลึกลงกลางใจยิ่งกว่ามีดที่คมกริบที่สุด
เขาหันหลังให้เธอทันที ร่างสูงเดินไปทางประตูโดยไม่หันกลับมามองอีกแม้แต่น้อย เสียงประตูปิดดังปัง! เหม
