เขาไม่ได้ยิ้มเก่ง แต่คราวนี้หางคิ้วของเขาลดความตึงลงโดยอัตโนมัติ
“วาดเก่ง” เขาพูดเพียงสองคำ
เด็กหญิงยิ้มจนตาหยี
“คุณครูบอกว่าถ้าหนูขยันวาด จะได้เก่งขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ หนูจะวาดให้สวยเท่าพี่นักเรียนศิลป์เลย” เธอบอกเสียงใสแววตาเปี่ยมล้นด้วยความสุขแม้จะไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบสำหรับเด็กที่นี่
เขามองศีรษะเล็กๆ ที่โน้มเข้าใกล้กระดาษบนโต๊ะแล้วตัดสินใจนั่งลงฝั่งตรงข้าม “ชอบวาดรูปเหรอ?”
“ชอบค่ะ หนูชอบท้องฟ้ากับบ้าน หนูอยากมีบ้านของหนูเองสักวัน บ้านที่จะมีคุณแม่…เอ่อ มีคุณพี่ เอ๊ะ ไม่ใช่ค่ะ” เธอรีบส่ายหน้า ตกใจที่เผลอพูดผิด
“คุณแม่หมายถึงแม่ของหนูนะคะ ไม่ใช่คุณแม่ของคุณพี่ หนูงงเอง” เธอหัวเราะคิกอย่างขัดเขินเพราะยังรวบรวมประโยคในการพูดไม่คล่องนัก
เสียงหัวเราะเล็กๆ นั่น…ทำให้บางอย่างในอกเขาอ่อนลงอย่างน่าประหลาด
“อืม” เขาขานรับอีกครั้ง หมายจะพูดอะไรต่อ แต่เด็กๆ กลุ่มใหญ่กรูเข้ามาล้อมโต๊ะแล้ว
“ขนมมาแ
