“งั้นหนูจะตั้งใจวาดรูปและตั้งใจเป็นเด็กดีนะคะ ถ้าหนูเก่งขึ้น หนูจะวาดรูปท้องฟ้าส่งมาให้คุณพี่อีก”
เขาไม่พูดว่ามันอาจจะลำบาก ไม่พูดว่าที่อยู่ของเขามันไกลกว่าที่เธอคิด ไม่พูดว่าระยะทางและเวลาจะกลืนรูปวาดของเด็กหญิงหนึ่งคนได้ง่ายดายแค่ไหน เขาทำได้แค่พยักหน้าแล้วพูดว่า “อืม”
ผู้ดูแลเดินมาลูบศีรษะเธอแล้วบอกให้ไปเก็บของ เธอหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง ยื่นกระดาษวาดรูปใบเล็กบ้านหลังเดิม แต่ครั้งนี้ข้างบ้านมีต้นทานตะวันสามดอก กลางฟ้ามีพระอาทิตย์ยิ้ม และมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่กับเด็กหญิงอีกคนที่ทำให้คนมองรู้ทันทีว่าเป็นใคร
และที่มุมล่างมีตัวหนังสือสั่นๆ เขียนว่า
‘อายจะคิดถึงคุณพี่ค่ะ’
“ให้คุณพี่นะคะ” เธอยกมือสองข้างส่งกระดาษอย่างระมัดระวัง
เขารับไว้ เอ่ยเพียง “อืม” แล้วเก็บมันลงแฟ้มเอกสารในรถ เหมือนเก็บสิ่งเปราะบางชิ้นหนึ่งไว้ในลิ้นชักหัวใจ ไม่นานครอบครัวอุปถัมภ์ก็มารับเธอและเขาก็มองภาพนั้นด้วยความ
