น้ำเย็นจากฝักบัวช่วยให้เธอได้สติขึ้นมาบ้าง แต่ภาพรอยยิ้มอ่อนโยนของเขาเมื่อคืนกลับไม่ยอมเลือนหายไปไหนเลย เธอส่ายหน้าเบาๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง
“อย่าคิดมากสิอาย... มันก็แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะบรรยากาศมันพาไปแค่นั้นเอง” แต่แม้จะพูดอย่างนั้น ใจเธอกลับไม่ยอมเชื่อคำพูดของตัวเองเลยสักนิดเพราะในใจยังแอบมีความหวัง...ทั้งที่ไม่มีอะไรให้หวังเลยสักนิด
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เธอก็ย่องออกมาที่ระเบียงหน้าบ้าน สูดอากาศเช้าเย็นๆ ที่อบอวลด้วยกลิ่นหญ้าและกลิ่นดิน เธอวางโน้ตบุ๊กไว้บนโต๊ะไม้ ลองเปิดพิมพ์รายงานต่อทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น แต่ตัวอักษรบนหน้าจอกลับพร่ามัวจนมองไม่ออก สมาธิของเธอไม่อยู่กับเนื้อหาที่กำลังเขียนเลยแม้แต่น้อย
ทุกครั้งที่ปลายนิ้วแตะลงบนแป้นพิมพ์ ภาพเมื่อคืนก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง เสียงลมหายใจของเขา ความอบอุ่นของอ้อมแขน ความอ่อนโยนที่ไม่คาดคิดว่าจะมีอยู่ในตัวมาเฟียอย่างพ
