“ไปเที่ยว” เขาตอบเรียบ แต่รอยยิ้มมุมปากกลับเผยออกมาเล็กน้อย “อยู่แต่ในรีสอร์ต เดี๋ยวจะเบื่อ ไหนๆ พรุ่งนี้เราก็จะกลับแล้ว วันนี้ก็ควรออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย เธอจะได้มีอะไรให้เขียนเพิ่มไง”
เธอพยักหน้าเบาๆ อย่างเห็นด้วย หัวใจเต้นแผ่วอย่างประหลาด นานแล้วที่ไม่มีใครชวนเธอไปเที่ยวแบบนี้ แม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่ในสถานะคนในใจ แต่มาในสถานะคนที่ได้อยู่ใกล้กันแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
รถหยุดลงตรงลานจอดกว้างกลางหุบเขา สายหมอกบางยังคลออยู่รอบยอดพระธาตุสีขาวที่ประดับลวดลายกระเบื้องแวววาว สมชื่อ วัดพระธาตุผาซ่อนแก้ว พงศ์วิชญ์หันมามองเธอก่อนพูดเบาๆ
“ยังไม่เคยมาที่นี่สินะ”
“ไม่เคยค่ะ...แต่เห็นรูปในอินเทอร์เน็ตบ่อยมาก หนูอยากมาเองตั้งนานแล้ว”
“งั้นก็ถือว่าได้มาสมใจ”
เขาเปิดประตูรถให้เธอด้วยท่าทีเรียบง่าย แต่แววตาแฝงความอ่อนโยนที่ไม่ต้องการคำพูดใดๆ เพิ่มเติม เสียงระฆังลมจากยอดวัดดังคลอไปกับเสียงสวดมนต์แผ่
