เช้าวันต่อมา...
ธีร์.....
ผมเอื้อมมือไปควานหาคนที่นอนกอดทั้งคืนแต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ผมเอี้ยวตัวมองดูเวลาที่มือถือตอนนี้มันเพิ่งจะหกโมงเช้าเองเอยทำไมตึ่นเช้าจังหรือว่าเธออยู่ในห้องน้ำ ผมไม่รอช้าลุกออกจากที่นอนไปดูแต่ก็ไม่มีผมรีบเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อตามหาเอยด้วยความเป็นห่วง
"เห็นคุณเอยมั้ย" ผมถามแม่บ้านที่กำลังจัดโต๊ะหาอาหารเช้ากันอยู่
"คุณเอย..เข้าไปในสวนค่ะ"
"แล้วมีใครตามไปดูหรือเปล่า"
"เอ่อ คุณเอยบอกว่าไม่ต้องตามพวกเราก็เลยไม่ได้ตามไปค่ะ" ผมรู้สึกไม่พอใจกับคำตอบเพราะผมบอกอยู่ตลอดว่าให้ดูแลเอยอย่าให้คลาดสายตา ผมเดินหัวเสียออกมาจากบ้านแล้วตรงไปในสวนทันที
"โอ๊ย" เสียงของเอยทำให้ผมรีบเร่งฝีเท้าจนมาเจอเธอล้มอยู่ที่พื้นและกำลังพยายามจะลุกขึ้นยืนโดยจับราวเหล็กที่เอาไว้สำหรับการทำกายภาพบำบัดผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นมาแล้วอุ้มมานั่งที่เก้าอี้ ผมมองหน้าเอยที่มีเหงื่อเต็มใบหน้า
