“พูดจริง ไม่เชื่อก็ลองจับดูสิ”
แดนดินจับมือหล่อนขึ้นไปทาบที่แผงอกของเขาในตำแหน่งเหนือหัวใจ
“ได้ยินไหม”
“ฮึ! ไม่ได้ยินเลย เสียงฝนมันดัง”
“ยังจะเล่นมุก”
“ไม่ได้เล่น พูดจริง เสียงฝนดังขนาดนี้จะไปได้ยินได้ไง เสียงหัวใจอะ”
“แล้วเชื่อไหมล่ะ”
“ไม่รู้”
หล่อนตอบ แต่เขากลับจับฝ่ามือของหล่อนขึ้นไปทาบที่ริมฝีปากของเขา และค่อยๆ จูบไปทีละนิ้ว ทีละนิ้ว
พิสุทธิ์นภามองสิ่งที่แดนดินทำ หล่อนไม่ได้ยินเสียงหัวใจเขาหรอก แต่หล่อนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เพราะมันเต้นรัวเร็วจนสะท้าน
“ไม่อยากรู้เหรอ ว่าทำไมถึงรัก แล้วรักตั้งแต่เมื่อไร”
หล่อนพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่กล้าพูดออกไปเพราะแค่จะกลั้นยิ้ม หล่อนก็แทบจะทำไม่ได้ ทำไมถึงได้รู้สึกลิงโลดในหัวใจมากมายขนาดนี้ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ หล่อนควรถาม
“ทำไมถึงรัก”
“แปลว่าเชื่อแล้วใช่ไหมว่า... รัก”
“รักตั้งแต่เมื่อไร”
แดนดินประคองใบหน้าสวยให้มองเขา เขาเองก็อยากเห็นห
