ครืน~ ครืน~
"ว่าไง" มือหนาเอื้อมกดรับสายสนทนา ตอนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นรบกวนเวลานอน ทำคนเพิ่งหลับเมื่อช่วงเช้าตรู่ต้องลุกตั้งสติ ในบรรยากาศห้องรับรองที่เจ้าของไม่ยอมกลับมา
"ว่าไงนะ! มึงแน่ใจใช่ไหม" นัยน์ตาคู่คมเบิกโพลงกว้าง สติสัมปชัญญะครบถ้วนทันทีที่ได้ยินประโยคของคนปลายสาย
"เออ ขอบใจ" ร่างสูงรีบเบี่ยงตัวลงจากเตียง ดึงเอาผ้านวมมาวางตำแหน่งเดิม ทำเหมือนว่าเขาไม่เคยเข้าในห้องนี้เช่นทุกวัน
ก่อนจะรีบมุ่งไปยังห้องส่วนตัว จัดการกับร่างกายแล้วออกมาในชุดสูทเนียบสีโทนเข้ม
"วันนี้นายไม่มีคุยงานช่วงเที่ยงนะครับ" จัสตินเตือน เพราะเจ้านายเขาไม่หยุดพักมานานมากแล้ว
"ไปบ้านคุณหญิงตอนนี้" มือหนาข้างซ้ายมีแหวนสวมสะท้อนเงาวิบวับ ยกเสยผมดำขึ้นสดชื่นกว่าวันไหน
"ครับ"
บ้านคุณหญิงพจมาน
"ลมอะไรหอบคุณลีอาห์มาแต่เช้าคะเนี้ย" คุณหญิงรีบตรงมาต้อนรับ วันนี้ใบหน้าดันไร้รอยยิ้มไม่เหมือนวันอื่น
"
