ตี้ฮูหยินตัวสั่นเทาไม่ต่างจากบุตรสาว พวกนางนึกไม่ถึงว่าชินอ๋องจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ ที่สำคัญคือไฉ่เล่ออิงก็ยังเห็นดีด้วย ไม่คิดจะช่วยพูดจาให้คนในครอบครัวเลยสักนิด หากยาออกฤทธิ์พวกตนจะทำเช่นไร มิต้องวิ่งหาที่ระบายกันให้วุ่นหรือ
“รังแกกันเกินไปแล้ว” นางตัดพ้อราวกับตนไม่ได้ทำผิด
“รังแกหรือแค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่พวกท่านทำไว้ วางแผนสังหารชายาข้าตั้งแต่นางถูกขับออกจากจวน ทั้งที่ยามนั้นเล่ออิงพึ่งแปดหนาวเอง คนโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นเจ้าหน่ะหรือคู่ควรร้องขอความเมตตา” ชินอ๋องลุกขึ้นตวาดเสียงดังลั่นเรือน ตี้ฮูหยินถึงกับเข่าทรุด รวมถึงผู้ที่กำลังเดินเข้ามาด้วย
ตี้อวี้เหรินยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ ไม่ต่างจากตี้หานกวง เด็กน้อยที่ถูกจูงมือจึงรีบสะบัดออกวิ่งตรงไปหามารดาที่เขาเฝ้าคิดถึง
“ต้านแม่ ต้านแม่” ไป่เล่อเอ่ยเรียกไม่หยุดปาก ผู้เป็นแม่ก็กอดรัดเอาไว้แนบอก “คิดถึงต้านแม่” เด็กน้อยยังคงเอ่ยอีก
“เจ้าพาลู
