“พวกแกปล่อยให้มันหนีไปได้ยังไง!”
สุ้มเสียงเดือดดาลปนวางอำนาจทำให้คนที่แนบโทรศัพท์อยู่กับหูดึงโทรศัพท์ออกนิดหน่อย ชี้ไม้ชี้มือบอกให้คนขับรถหักเลี้ยวไปอีกทาง พลางเอ่ยเสียงเครียดจัด
“มันเรียกคนมาช่วยครับ”
“ไอ้พวกโง่! ก่อนที่คนของมันจะมาเสริมทำไมพวกแกไม่ชิงลงมือเสียก่อน”
ผู้โทรมาเค้นเสียงขุ่นคลั่ก เสียแรงที่อุตส่าห์สั่งให้ไปซุ่มเฝ้าบ้านไม้หลังเล็กๆ นั่นตั้งหลายวัน แต่พอสบโอกาสที่จะลงมือพวกมันกลับทำทุกอย่างพังไม่เป็นท่า
“ผมกำลังจะทำแล้วครับ แต่พวกมันมาไวมาก และตอนนี้พวกมันก็กำลังตามไล่บี้ผมสองคนอยู่” เสียงละล่ำละลักรายงานไปตามเหตุการณ์จริงที่กำลังเกิดขึ้น
“บ้าเอ๊ย!”
คนที่ไม่อาจยอมรับกับความผิดพลาดซ้ำๆ สบถลั่นด้วยความไม่สบอารมณ์ ในใจร้อนรนกระวนกระวายจนทนไม่ไหวต้องหาทางระบาย จึงขว้างแก้วในมือใส่ผนัง แล้วเอ่ยออกคำสั่งอย่างเฉียบขาด
“รีบหนีไปหาที่กบดานซะ แล้วก็ภายในสองเดือนนี้อย่าโผ
