นานวันเข้ามหรรณพก็ชักเครียดหนัก เพราะทำตัวไม่ถูก ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเมียไปเสียทุกอย่าง เขาเหมือนจะคลั่งเสียให้ได้ สุดท้ายก็ต้องโทรไปขอร้องให้จอมพลพาปิยฉัตรบินมาหาที่โมนาโก โดยอาสาว่าจะออกค่าตั๋วเครื่องบินให้ เพราะไม่แน่ใจว่าเมียเป็นอะไร เธอไม่ยอมบอกเขา อยู่ด้วยกันก็เหมือนระเบิดเวลา ไม่เขาก็เธอคงได้ระเบิดอารมณ์ออกมาสักวัน หากเธอเป็นฝ่ายทำอย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร เขาพอจะรับมือกับอารมณ์เกรี้ยวกราดนั้นได้ แต่หากเขาเป็นฝ่ายทำตัวแย่ๆ เสียเอง เกรงว่าเธอจะทนไม่ไหว และฟูมฟายหาทางไปจากเขา
“ทำหน้าเครียดเชียว หนักล่ะสิ” หลังจากทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ผ้าใบริมสระข้างเจ้าบ้าน คนที่เพิ่งมาถึงโมนาโกเมื่อตอนสายๆ ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“มากกกกก…ผู้หญิงอะไรเอาใจยากฉิบหาย”
เจ้าบ้านลากเสียงยาวเหยียดเป็นกิโล แล้วถอนหายใจเฮือกๆ ท่าทางหมดมาดโอหัง คล้ายจนปัญญาและท้อแท้ ทำให้คนฟังหลุดหัวเราะออกมา แล้วเหยียบซ้ำอย่า
