แต่ต่างยอมรับลึกๆ ว่ามันช่างเป็นช่วงเวลาที่สงบ และเป็นสุขอย่างแท้จริง
กระทั่งเวลาผ่านไปพักใหญ่ ปานระพีก็เริ่มขยับตัว เธอพยายามเอาแขนข้างขวาที่หมกอยู่ในผ้าห่มออกมา ซึ่งมหรรณพก็สังเกตว่าอีกฝ่ายลูบๆ คลำๆ นาฬิกา
เดาว่าเธอคงอยากรู้ว่าเวลาเท่าไหร่
“เจ็ดโมง ยี่สิบเก้านาที”
คำพูดลอยๆ ทำให้มือเล็กที่คลำนาฬิกาป้อยๆ หยุดชะงักลง แวบหนึ่งคนที่ชะโงกหน้ามาเห็นว่าเธอแอบลอบยิ้มน้อยๆ แต่ก็ยังไม่ยอมคุยกับเขาอยู่ดี
ซึ่งแค่นั้น
อ่า…ไม่สิ ต้องบอกว่า ‘ตั้ง’ เท่านั้น
ก็ทำเอาเขายิ้มแก้มปริ
การเดาปฏิกิริยาทางกายของเมียถูกกำลังทำให้มหรรณพยิ้มเหมือนคนบ้า
“วันนี้พระอาทิตย์ก็ยังขึ้นทางทิศตะวันออก”
คำพูดพิลึกนั่นทำให้คนฟังเกือบหลุดยิ้ม
คนบ้า! พระอาทิตย์ก็ขึ้นทางตะวันออกทุกวันนั่นแหละ
“สีสวยมาก ท้องฟ้าแจ่มใส มีแดดตั้งแต่เช้า”
อิจฉา
แค่หลับตาจินตนาการตามก็ทำให้เธอนึกถึงวันหยุดสุดแสนสบาย ที่ได้พั
