ถึงแม้ปานระพีจะยังไม่เอ่ยปากให้อภัย แต่คนหน้ามึนก็ไม่เคยปล่อยให้เธอได้นอนสบายแทบจะทุกค่ำคืน มันเริ่มจากที่มหรรณพฉวยโอกาสกับเธอในตอนไปพักที่บ้านพ่อของเขา จากนั้นคนหน้าทนก็ยิ่งหนักข้อ และเหิมเกริมขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาได้ทำอย่างว่าก็เหมือนเขาจะยิ่งลุ่มหลงเธออย่างน่าประหลาด แต่ร่างกายเธอก็น่าโมโหเสียนี่กระไร ถูกแตะตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยก็อ่อนระทวย ใช่ว่าจะไม่ต่อต้าน ไม่ดิ้นรนขัดขืน แต่คนหื่นกามก็อาศัยความช่ำชองล่อลวงจนเธอหัวหมุน และไร้สติสัมปชัญญะ สุดท้ายก็เตลิดตามเขาไปในทุกทิศทาง
แต่เขาจะมาหื่นเวลาที่ตัวเองยังบาดเจ็บเช่นนี้ไม่ได้!
“ฮื้อ…คุณหวง หยุดนะ อย่าทำอย่างนี้”
“อย่าห้ามผมเลยพิกกี้”
แน่ะ! คนบ้านี่ ยังจะมาอ้อนอีก ไม่เจียมสังขารตัวเองบ้างเลย
“แต่แผลคุณยังไม่หายดีนะ เกิดมันปริขึ้นมาล่ะ”
เธอไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ ทว่ายังไม่วายสะท้านน้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายใช้หลังมือไล้กรอบหน้าเรียวรูปไข่ หนำซ
