“หนูเบื่อที่จะต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้แล้วนะคะคุณพ่อ เมื่อไหร่เราจะลงมือได้เสียที”
คณิสราโพล่งขึ้นด้วยความคับข้องใจ ขณะกระแทกก้นลงนั่งบนโซฟาตัวเก่าซอมซ่อในโรงแรมถูกๆ หล่อนกับพ่อถูกคนของมหรรณพตามได้สามวัน จนต้องย้ายโรงแรมมาแล้วห้าครั้ง ทว่าคนพวกนั้นก็ยังตามติดเหมือนเงาตามตัว พวกมันไม่ทำอะไรก็จริง แต่นั่นแหละทำให้ประสาทเสียกับการคาดเดาอะไรไม่ได้
“งั้นลืมๆ เรื่องที่ไอ้หวงมันทำกับเราไว้ แล้วกลับบ้านดีไหม” นายกษิณเอ่ยเหมือนปลงตกกับเรื่องที่ผ่านมา หากแต่ในความเป็นจริงแล้วเขารู้ว่าลูกสาวจะต้องกระตุ้นตรงจุดไหน
“ไม่ค่ะ หนูไม่กลับ ถ้ายังไม่ได้จัดการกับเมียของมัน”
“แล้วตัวไอ้หวงล่ะ มันทำกับเราไว้ตั้งเยอะ จะไม่ทำอะไรมันเลยหรือไง หรือว่ารักมันมากจนแตะไม่ลง”
คนแอบลอบยิ้มสมใจเอ่ยถามลูกสาว ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าอีกฝ่ายปากแข็ง ออกแนวทั้งรักทั้งแค้น แต่ในเมื่อรักไม่สมหวังคนที่รักแรงเกลียดแรงก็
