เช้าจรดบ่ายของวันนี้ ปานระพีขะมักเขม้นกับการบันทึกเสียง วันนี้เธอถ่ายทอดองค์ความรู้ที่มีเนื้อหาสาระเกี่ยวกับการผ่าตัดข้อสะโพก ทำงานเพลินจนลืมเวลา กว่าจะเงยหน้าขึ้นจากเครื่องบันทึกเสียงก็เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ไม่นานเสียงห้าวทุ้มคุ้นหูก็แว่วมา
“กลับมาแล้วครับ”
เธอวางเครื่องบันทึกเสียงลงบนโต๊ะทำงาน อมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงร้องทักของเจ้าซีซาร์ มันดีใจเสมอที่เห็นมหรรณพกลับจากทำงาน ยิ่งเขาทำท่าไม่ชอบมันก็ยิ่งประจบยกใหญ่
ไม่นานร่างเย็นชืดเพราะข้างนอกอากาศค่อนข้างหนาวก็ขยับเข้ามายืนโอบกอดเธอเอาไว้ ก้มลงหอมหัวน้อย จากนั้นก็ย่อตัวลงช้อนร่างอ้อนแอ้นขึ้นไว้ในวงแขน แล้วออกเดิน
“จะพาไปไหนคะ?”
“กินข้าวเที่ยงครับ”
บ้าจริง! คำว่า ‘ครับ’ ทำเธอหน้าแดงอีกแล้ว
“คุณยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอคะ” คิ้วโก่งเหนือดวงตากลมโตเลิกขึ้นน้อยๆ
“แพรก็ยังไม่ได้กิน”
“…”
หญิงสาวย่นจมูก
เบื่อคนรู้ทันเส
