“ผมดีใจนะ ที่ช่วงนี้คุณดูสดใสขึ้น”
เขาเปรยขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หลังจากโอบประคองร่างอ้อนแอ้นมายังโต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ออกให้ แล้วค่อยๆ กดบ่าบอบบางลงนั่งอย่างนุ่มนวล รอจนกระทั่งเธอขยับในท่าสบาย ร่างใหญ่ถึงได้อ้อมไปนั่งลงในฝั่งตรงข้าม
“ต้องขอบคุณเจ้าซีซาร์ค่ะ”
เจ้าสี่ขาที่นายสาวยกความดีความชอบให้ส่งเสียงครางงี้ดง้าด พลางฟาดหางตีพื้นดังพั่บๆ อย่างรู้ความว่าถูกชม จนมหรรณพต้องหันไปถลึงตาใส่ด้วยความหมั่นไส้
“ขอบคุณแต่เจ้าซีซาร์เหรอ”
เขาว่าพลางยื่นถ้วยซุปอุ่นๆ ไปแตะมือเรียว รอกระทั่งเธอรับไป จิบเล็กน้อยอย่างที่ชอบทำก่อนอาหารเช้าเป็นประจำ แล้วถึงได้ลงมือจัดการกับอาหารของตัวเอง
“ขอบคุณคุณด้วยค่ะ ที่ให้แพรออกไปวาดรูปที่สวนสาธารณะ เพราะถ้าหากไม่มีคุณ แพรคงไม่มีเพื่อนอย่างเจ้าซีซาร์ ขอบคุณนะคะที่คุณยอมให้เลี้ยงมัน”
คำพูดไม่กี่ประโยคของเมียทำให้คนแอบน้อยใจที่ตัวเองดูด้อยค่ากว่าหมา เงยหน้าขึ้
