ความกระวนกระวายสารพัดจบสิ้นลง เมื่อมหรรณพกลับมาหาเธอ ถึงแม้ว่าการกลับมาของเขาจะเป็นไปเมื่อเวลาผ่านไปนานพอสมควร แต่ที่สุดเขาก็กลับมา
“แพรไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”
น้ำเสียงอาทร และวงแขนแกร่งที่รวบเอวคอดทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่ค่ะ แพรไม่เป็นไร แค่ตกใจ”
“ขวัญเอยขวัญมานะทูนหัว” ปากร้อนๆ นาบลงตรงขมับอิ่มอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อ “ผมสัญญาว่าจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“แล้วซีซาร์เป็นยังไงบ้างคะ?” เธอถามถึงลูกชายสุดที่รักอย่างเป็นกังวล
“มันถูกแทง แผลค่อนข้างลึก ดีที่หมอช่วยไว้ได้ทัน แต่มันคงต้องนอนโรง’บาลสัตว์เพื่อดูอาการไปสักระยะ” เขาบอกไปตามความเป็นจริง ขณะลูบหลังเธอเบาๆ
“แล้วซีซาร์ยอมเหรอคะ คุณก็รู้นี่ว่าหมาเรามันไม่ไว้ใจใคร”
หึ! คำว่า ‘หมาเรา’ ทำให้เขารู้สึกดีพิลึก
ถึงจะเป็นเรื่องหมาๆ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขามีอะไรร่วมกันกับเธอบ้างล่ะวะ
“ตอนผมบอก
