อัยรินทร์โดนคนตัวโตที่เริ่มจะเมาอุ้มร่างบอบบางของเธอขึ้นมาชั้นสองในห้องนอนใหญ่ เรื่องนี้ต้องคุยกันยาว ไม่รู้ว่าคืนนี้เขากับเธอจะคุยกันจบหรือเปล่า หรือว่าจะต้องคุยกันยาวถึงพรุ่งนี้เช้า
“ต้องซีเรียสขนาดนี้?” อัยรินทร์กอดอกมองคนที่นั่งหน้างออยู่ปลายเตียง
“ทำไมพี่ไม่ได้เป็นแฟนคนแรกของเรา” อาชวินงอแงกับเรื่องแฟนคนแรกของเมียรัก
“แต่พี่อาร์ตเป็นคนแรกของอัยย์นะคะ” เธอหย่อนสะโพกลงบนตักแกร่ง ส่วนคนหน้างอยังหน้างอไม่เปลี่ยน
“แค่รักใส ๆ วัยมัธยมเองค่ะ” อัยรินทร์ยังพูดด้วยเสียงออดอ้อนคนหน้างอไม่หยุด
“ริมีแฟนตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย พี่พีรู้ไหม” พ่อคนเกิดจะหัวโบราณขึ้นมาอะไรวันนี้ นั่นยังอ้างถึงพี่ชายเธออีก
“แฟนตั้งแต่มอต้นแล้ว ไม่มีอะไรหรอก เรื่องอะไรจะให้พี่พีรู้ พี่พีก็ดุอัยย์พอดี” เธอหัวเราะชอบใจกับคนที่หวงไม่เลิก ทั้งยังอ้างพี่ชายเธอที่เสียชีวิตไปแล้ว
“คืนนี้พี่จะบอกพี่พีให้มาดุอัยย์ในฝัน” คน
