“คนเราต้องเรียนรู้กันนะแก อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน แกเอาวันนี้ให้รอดก่อน ไม่ต้องไปคิดถึงอนาคตให้ปวดหัวหรอก พอถึงเวลามันก็ต้องมีวิธีแก้ปัญหาของมันอยู่แล้ว คิดไปตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
“จริง อนาคตไม่แน่นอน เราไม่ต้องไปคิดให้ปวดหัวหรอกว่าต้องเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ แค่วันนี้ทำให้ดีที่สุดก็พอ”
“คนบางคนนะแก รักกันปานจะดมก้น แต่อยู่ๆ กันไปยังเลิกกันเลิก” เฌอร์รินพูดสลับกับเพลงพิณ
“แกก็เปรียบเทียบซะเห็นภาพ”
“บางคนดูๆ ไปเหมือนจะไปกันไม่รอด ทะเลาะกันบ้าง เถียงกันบ้าง แต่ก็อยู่รอดกันเป็นสิบยี่สิบปี หรืออยู่กันจนตายจากกัน มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก บางทีทะเลาะกันก็อาจจะทำให้รักกันมากขึ้น หรือเข้าใจกันมากขึ้น ธรรมดามนุษย์ร้อยพ่อพันธุ์แม่ จะให้เหมือนกัน ถูกใจกันไปเสียทุกอย่างคงเป็นไปไม่ได้หรอก” เฌอร์รินพูดยาวยืด
“ถ้าแกจะไปหาเฮียพริก พวกเราไปเป็นเพื่อนก็ได้”
“ขอบใจพวกแกนะ”
“เพื่อแกจะได้ลงจากคาน ไม
