ผ้าปูสีขาวบนพื้นหญ้า ตะกร้าสตรอว์เบอร์รี่ลูกแดงสุกปลั่ง ร่างเล็กในชุดเดรสสีชมพูอ่อนนั่งเหยียดขาไปข้างหน้า สายตาจับจ้องมองไปยังพระอาทิตย์สีส้มลูกใหญ่ที่ใกล้จะลาลับโค้งขอบฟ้า
สิงหราชทิ้งศีรษะนอนลงบนตักของภรรยา เขาเอื้อมมือไปหยิบเอาสตรอว์เบอร์รี่สดลูกสีแดงมาป้อนให้กับปุณยวีร์ หญิงสาวอ้าปากกัดเอาครึ่งลูก ส่วนอีกครึ่งลูกชายหนุ่มป้อนเข้าปากของตนเองเคี้ยวหมุบหมับ
จากนั้นเขาจึงหันหน้าเข้าหาหน้าท้องแบนราบของภรรยา และจรดจูบตรงหน้าท้องเพื่อทักทายลูกน้อยของเขาที่นอนหลับอยู่ในนั้น
"พ่อเลี้ยงสิงห์น้ำยาดีชะมัด เอาเมียแค่ไม่กี่ครั้งก็ท้องซะแล้ว" ปุณยวีร์แทบสำลักเมื่อได้ยินสามีพูดเช่นนั้น มือเรียวตีต้นแขนของเขาเบามือ
"พูดอะไรก็ไม่รู้ค่ะ"
"ก็มันจริงนี่นา วีก็ต้องยอมรับเหมือนกันนะว่าผมน้ำยาดีจริง" ชายหนุ่มพูดจาแสนสุภาพกับภรรยาแสนหวาน
"ยอมรับก็ได้ค่ะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม วินาทีนี้ปุณยวีร์รู้สึก
