เช้าวันต่อมาน้ำหวานตื่นมาส่งน้ำอบขึ้นรถตู้ หล่อนเห็นว่าช่างวัยกลางคนทั้งสองที่เข้ามาพักอยู่ในบ้านหลังโรงไม้ก็ตื่นเช้าเช่นเดียวกัน ทั้งสองเดินออกไปที่นาอีกด้านหนึ่งแต่น้หวานก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่ก่อนขึ้นรถตู้นแม่ของหล่อนก็ไม่ลืมหันมากำชับว่า
“แม่คงกลับติดค่ำล่ะวันนี้ ไม่รู้ว่าจะดึกหรือเปล่า ถ้ายังไงตอนเที่ยงน้ำหวานอย่าลืมหาสำรับกับข้าวไปให้ลุงพนากับลุงเสียมด้วยก็แล้วกัน เพราะเขามาอยู่กับเรา แม่เลยต้องช่วยเรื่องกินอยู่ให้เขา”
“จ้ะแม่”
เด็กสาวรับคำแม้ออกจะเบื่อหน่อย ๆ เพราะเมื่อมีคนมาอยู่ที่บ้าน กลายเป็นว่าหล่อนต้องมารับผิดชอบเรื่องที่น่าเบื่อนั่นคือการจัดสำรับกับข้าว เพราะปกติน้ำหวานไม่ชอบทำเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่เมื่อหันไปทางพ่อเลี้ยงหล่อนก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเพราะไม่อยากให้ทวนคิดว่าหล่อนว่าเพื่อนเขาเป็นภาระ พอลูกสาวรับคำอย่างนั้นน้ำอบก็พยักหน้าอย่างสบายใจก่อนขึ้นรถตู้คันใหญ่ และเมื่อ
