“ท่านประธานไม่กลัวคนอื่นจะว่าท่านให้เด็กฝึกงานอย่างหนูมาช่วยงานแทนเลขาของท่านเหรอคะ”
“ใครจะว่าได้ก็ฉันเลือกของฉันเองตามความเหมาะสม บอกแล้วยังไงว่าเธอก็ช่วยงานเลขาของฉันอยู่ ก็ต้องรู้งานดีกว่าคนอื่น ๆ ว่าไหมล่ะ”
ว่าไงก็ว่าตามกันสิคะท่าน...หล่อนนึกอย่างเสียมิได้ ตลอดวันนั้นทั้งวันฝนทิพย์เลยต้องทำงานแทนเลขาที่ลาป่วยเพราะไม่สบายมาก ทำงานเหมือนเป็นเลขาตัวจริงทุกประการให้กับเจ้านายที่แม้ว่าท่าทางของเขาจะหยิ่ง หน้าตาเหมือนจะดุแต่หล่อนยังแอบเห็นรอยยิ้มบางเวลาของเขาแถมยังชอบจ้องมองเวลาที่เขายิ้มหน่อย ๆ อีกด้วย
เช้าวันต่อมาฝนทิพย์ก็มาทำงานตามปกติ หล่อนแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาแต่เปลี่ยนโต๊ะทำงานเป็นโต๊ะของเลขาในห้องของท่านประธานหนุ่มใหญ่ ยังไม่ทันจะเดินถึงห้องของจักรภัทรก็ได้ยินเสียงเรียกเมื่อหันกลับไปมองเห็นใครคนหนึ่งโบกมือไหวๆ หล่อนมองด้วยความประหลาดใจเมื่อนิชกานต์ พนักงานในห้องฝ่ายบุคคลที่หล่อนเค
