(ต้าหลิน)
ณ ชั้นจอดรถใต้ดินของโรงแรม
(ไม่ขอความช่วยเหลือหรอก ใช้มือน่าจะรู้สึกดีกว่า)
“ไอ้บ้านี่...”
ร่างบางยืนพิงรถ มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น ระงับอารมณ์ของตัวเองที่มันพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
หมอนี่...เล่นฉันทุกคำเลย!
(กลับบ้านไปเถอะครับ เราได้เจอกันอยู่แล้วแหละคืนนี้)
“ลูกจ้างมีสิทธิ์สั่งนายจ้างตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกเลขห้องที่นายทำงานอยู่มา ฉันจะขึ้นไปรอ”
(เขาไม่ได้อนุญาตให้คนนอกเดินเล่นในนี้กันง่าย ๆ นะ)
“เหมาทั้งชั้นยังได้เลย”
(เป็นคนรวยนี่ดีจริง ๆ)
“หยุดพูดคำนี้สักทีรำคาญ อยู่ห้องไหนพูด!” อย่าคิดว่าฉันจับทางไม่ทันนะ เขาหาจังหวะชวนฉันเถียงแล้วเปลี่ยนเรื่องอยู่เรื่อย
(ทำตัวเป็นภรรยาที่ตามจับสามีกลับบ้านอยู่ได้ จิกเป็นไก่เลย)
“ฉันได้ยินนะ อยู่ชั้นไหน”
(....) พอถูกจี้มากเข้า ก็เริ่มไปต่อไม่ถูก
“ชั้นที่เท่าไหร่ ฉันกำลังขึ้นไปหา” สองเท้าก้าวเดินตรงไปยังภายในอาคาร
