หลายชั่วโมงต่อมา
“ป๊าคะ...”
เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเบา ๆ ในขณะที่ยังกอดแขนป๊าแน่น เดินออกจากบ้านเพื่อไปยังรถ ในขณะที่ลูก้าฉันบอกให้ไปรอที่รถก่อนแล้ว ระหว่างการทานอาหารของเราฉันก็ได้รู้เรื่องของฝั่งลูก้าเยอะมาก ซึ่งลูก้าไม่ได้พูดโอ้อวดแต่อย่างใด เมื่อป๊าถามเขาก็จะตอบและเป็นสิ่งที่ป๊ารู้มาบ้างก็มี
“ว่าไงลูก”
“ป๊ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ที่เห็นรูปตอนต้าหลินไปทานอาหารกับเขาที่โรงแรมไง” ก็ตั้งแต่แรกเลยนี่ แล้วทำไม...เฮ้อ! สมกับเป็นป๊านั่นแหละ
“แล้วทำไมตอนนั้นป๊าถึงถามเหมือนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย”
“ก็ป๊าอยากรู้ว่าเขาจะเข้ามายังไง เขาปิดทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเองทั้งที่ถ้าขี้อวดสักนิด เรียกความสนใจจากทุกคนในประเทศนี้ได้ไม่ยากเลย
ฉันเจอแต่พวกเรียกร้องความสนใจให้กับตัวเอง แล้วก็พวกขี้อวดทั้งนั้น ใครมีอะไรที่อีกฝ่ายไม่มียิ่งเป็นที่สนใจแต่ลูก้ากับตรงข้าม เขาไม่บอกว่าตัวเองเป็นใครทำตัวปกติมาก ท
