“ทำงาน” สายตาของฉันยังจับจ้องสิ่งที่ตัวเองทำ
“....”
“ทำไม มีปัญหาอะไรอีก?” เพราะความเงียบของลูก้า ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำงานกับเขาด้วยเหรอ?” เขายังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แล้วให้ความสนใจสิ่งที่อยู่บนโต๊ะ
“มองว่าฉันเป็นคนยังไง”
“คุณหนูน่ารำคาญ ใช้ชีวิตร่องรอย ใช้เงินครอบครัวไปวัน ๆ ไม่ทำอะไร แต่ดูเธอไม่ได้บ้าช็อปปิ้งเท่าไหร่ก็แค่นั้นเอง” วิเคราะห์ได้ดี แต่ฉันไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรหรอกนะ เพราะยังไงคนภายนอกก็มองฉันแบบนี้เช่นกัน
“เรื่องปกติมากที่จะถูกมองแบบนี้ นี่ย่ะ...” มือเล็กหมุนกระดาษที่กำลังร่างแบบไปทางเขา
“แบรนด์เครื่องประดับ”
“ใช่ แบรนด์ของฉันเอง แต่แค่ใช้ชื่อปลอมสวมไม่ให้คนอื่นรู้ว่าฉันเป็นทั้งเจ้าของ ทั้งคนออกแบบก็แค่นั่นแหละ” ยิ่งอธิบาย สีหน้าลูก้าก็ยิ่งชัดขึ้นว่าเขาไม่เข้าใจสักเท่าไหร่
“ทำไมต้องใช้ชื่อคนอื่น” เขาหยิบกระดาษขึ้นดูทีละใบ
“เพราะคนภายนอกก็คิดแบบที่นายคิดน
