คราวนี้เอื้อมรักษ์ถอนหายใจเสียงดังและมีสีหน้าเครียดมากกว่าลูกสาวของหล่อนเสียอีก
“วันก่อนที่อรขอเลขบัญชีของน้องก็เพราะแบบนี้นะเหรอ?”
อิงอรพยักหน้า “ใช่ค่ะแม่...หนูโอนเงินเข้าบัญชีของอิงสามสิบล้านบาท”
“อิงคงไม่เอาของลูกไปใช้หรอกนะ เพราะอิง...เอ้อ...ไม่ใช่คนแบบนั้น อรก็รู้ว่าน้องเป็นคนหัวช้าขนาดไหน”
“เรื่องนั้นหนูไม่กลัวหรอกค่ะ แต่ตอนนี้หนูกำลังคิดว่าจะเอาเงินออกจากบัญชีของอิงได้ยังไงเพราะวิคเตอร์บอกหนูว่าเขาไปตามหาอิงและเจอตัวแล้วแต่ว่า...ตอนนี้อิงเขาหนีไปแล้วค่ะแม่ ถ้าตามหาเขาไม่เจอหนูคงเอาเงินนั่นกลับมาไม่ได้แน่ แม่พอจะรู้ไหมคะว่าอิงเขาหนีไปไหน”
“เอ้อ...แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เพราะปกติอิงเขาไม่ค่อยออกจากบ้าน มีไม่กี่แห่งที่แม่นึกออกว่าเขาจะไป”
“ที่ไหนบ้างล่ะคะแม่”
“เอ้อ...อืม...คงเป็นโรงเรียนกับสวนสาธารณะ...เท่านั้น”
อิงอรถอนหายใจออกมาอีกเพราะคำตอบของมารดาไม่ได้ช่วยให้ปัญหาของหล่อ
