“ฉันเกลียดคุณ!”
หญิงสาวกัดฟันพูดแต่วิคเตอร์กลับยิ้มยียวน หล่อนอยากต่อยหน้าเขา อยากกระชากคอเสื้อและข่วนหน้าหล่อเหลานั้นให้เป็นแผล แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือการต้องเปิดประตูรถและก้าวลงไป เดินตามร่างสูงเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่แสงไฟเปิดสว่างไสวทั้งหลัง พอเข้าไปด้านในก็ได้ยินเสียงเขาปิดประตู อิงธารหันกลับมาและเห็นวิคเตอร์ยืนนิ่งอยู่ห่างจากหล่อนไม่กี่ก้าว ท่าทางของเขาไม่ได้ฉุนเฉียวแต่หน้าคร้ามเข้มยังดุดันเหมือนเดิม
“วิค...นี่คุณจะเอายังไงกับฉัน พาฉันมาที่นี่เพื่อจะฆ่าปิดปากอย่างนั้นเหรอคะ...เอาเลย...อยากทำอะไรก็ทำเลย ชีวิตของฉันไม่เคยมีความหมายสำหรับใครอยู่แล้ว”
“ที่คุณพูดเหมือนกำลังประชดคนอื่นนะเอ็มมี่”
“ฉันพูดความจริง ชีวิตฉันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว โอเคก็ได้ค่ะ...”
อิงธารหยุดพูดไปชั่วอึดใจเหมืออนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาเขา หยุดตรงหน้าร่างสูงใหญ่และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง
