ตอนที่ 2 พี่ชายคนหล่อ
663 คำ
เช้าวันต่อมา เมลานีพาลูกสาวตัวน้อยมาออกเที่ยวห้างสรรพสินค้า แวะร้านของเล่นและร้านไศครีมเพื่อชดเชยความเสียใจที่เมื่อวานที่บิดาไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดด้วย
เด็กหญิงกินไอศกรีมสตรอวเบอร์รีพร้อมกับแกว่งขาป้อมๆ ไปมาอย่างอารมณ์ดี ลืมเรื่องเสียใจเมื่อวานไปสนิท
"อร่อยมั้ยคะ" เมลานีเอ่ย
"อร่อยมากที่สุดในโยกเลยค่ะ"
"โลกสุดค่ะไม่ใช่โยก ไหนลองพูดให้คุณแม่ฟังใหม่อีกครั้งสิคะ"
"โย...โล-ออ-กก โลก...ที่สุดในโลก"
"เก่งมาก สมแล้วที่หนูเป็นลูกคุณพ่อ"
"แล้วคุณแม่ไม่เก่งเหรอคะ" เฟลิเซียเอ่ยถามตาแป๋ว
"คุณแม่เรียนไม่ค่อยเก่งค่ะ สุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรง"
"แต่คุณแม่สวยน้า สวยมากเหมือนเจ้าหญิงเลย" เฟลิเซียที่ได้ยินคุณแม่คนสวยพูดถึงแต่ข้อด้อยรีบพูดขึ้น
"ยัยเด็กปากหวาน"
"คุณแม่เคยกินแล้วหลอถึงรู้ว่าปากน้องเซียหวานน่ะ" เฟลิเซียถามอย่างไร้เดียงสา ทว่าไม่ทันที่เมลานีจะตอบอะไร ก็มีคนเข้ามาทักซะก่อน
"ดารินทร์" คนคนนั้นก็คือดารินทร์ เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบยี่สิบปี ดารินทร์ได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศหลังเรียนจบ อีกทั้งสมัยก่อนการติดต่อสื่อสารยังไม่ดีเท่าสมัยนี้ทำให้เมลานีขาดการติดต่อกับดารินทร์ไป
"ดีใจจังที่ยังจำกันได้"
"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ว่าแต่กลับมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่"
"สักพักแล้ว แล้วสาวน้อยคนนี้ใคร อย่าบอกนะว่าลูกสาวเธอ"
"อืม นี่เฟลิเซียลูกสาวฉันเอง"
"สวัสดีค่ะคุณป้าคนสวย" ไม่ต้องให้เมลานีบอก เฟลิเซียก็รีบไถลตัวลงจากเก้าอี้แล้วพนมมือไหว้ย่อ "สวัสดีค่ะพี่ชายคนหล่อ" เฟลิเซียยิ้มหวานให้พี่ชายคนแล้วรีบมาหลบอยู่หลังมารดา แอบชะโงกหน้ามามองพี่ชายคนหล่อนิดหน่อย แต่พอเห็นว่าพี่มองกลับก็รีบหลบจนมิด
"สงสัยจะเขินพี่ชาร์ลแน่เลย" ดารินทร์หลุดหัวเราะก่อนจะแนะนำลูกชายให้เมลานีรู้จัก เมลานีจึงเชิญสองแม่ลูกร่วมโต๊ะ
"พี่ชา" เฟลิเซียเอ่ยเสียงกระซิบตาม
"ชาร์ลต่างหาก"
เฮือก!
"พี่ชาได้ยินที่น้องเซียพูดด้วยหลอ"
"เจ็ดขวบแล้วทำไมยังไม่พูดไม่ชัดอีก" ชาร์ลทำคิ้วขมวดมองใบหน้าตุ๊กตาของคนน้อง เด็กอะไรแก้มโคตรแดงอย่างกับมะเขือเทศ
"น้องเซียยังเด็กอยู่"
"เจ็ดขวบไม่เด็กแล้ว" เอ่ยอย่างเย็นชา
"เด็กน้า"
"ไม่เด็ก"
"เด็ก"
"ไม่เด็ก"
"โอเค้ ไม่เด็กก็ด้าย"
"เอ้า ทำไมยอมพี่เขาง่ายๆ แบบนี้ล่ะหนูเซีย" ดารินทร์ว่า
"คิกๆ เดี๋ยวแพ้แล้วพี่ชาจะเสียใจร้องไห้แงๆ ค่าคุณป้า น้องเซียไม่อยากให้พี่ชาเสียใจ"
"โอ้ย ช่างน่ารักอะไรแบบนี้"
"ใครจะร้องไม่ทราบ" ชาร์ลถลึงตาดุใส่คนน้อง
"พี่ชาไง" เฟลิเซียทำหน้าทะเล้น
"ยัยเด็กนี่ มาให้ฟัดซะดีๆ"
หมับ!
"กรี๊ดดด! พี่ชาอย่าแกล้งน้องซี่~"
กึก...ผิวเด็กมันนุ่มขนาดนี้เลยเหรอวะ ชาร์ลชะงักตอนที่คว้าเจ้าตัวนุ่มนิ่มเข้ามาใกล้ เขาเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง เลยไม่เคยเล่นกับเด็กคนไหนมาก่อน
"หืม พี่ชาไม่แกล้งน้องแล้วหลอ" เฟลิเซียเอียงคอถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าจู่ๆ พี่ชายคนหล่อก็นิ่งไป
"ไม่อยากเล่นกับเด็กอ้วนแล้ว"
"น้องไม่อ้วนซักกะหน่อย น้องแค่กำลังโต" เฟลิเซียทำปากจู๋ ก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ชาร์ลแล้วยิ้มหวานให้เหมือนเมื่อกี้คนพี่ไม่ได้ว่าอะไร เมลานีเห็นว่าเฟลิเซียพอได้อยู่กับชาร์ลแล้วดูมีความสุขมากก็ได้ขอดารินทร์ให้ช่วยพาชาร์ลมาเจอบ่อยๆ
- ผู้เขียน
