พาเอมมาลินไปหาหมอเสร็จ ชาร์ลก็แวะไปส่งหญิงสาวที่บ้าน
"คืนนี้เอมคงปวดจนนอนไม่หลับแน่"
"พี่ขอโทษแทนเซียด้วยละกัน"
"พี่ชาร์ลไม่ได้เป็นคนตบเอมสักหน่อย จะไปขอโทษแทนมันทำไมล่ะคะ ทำอย่างกับเป็นคนคนเดียวกันไปได้"
กึก...ชาร์ลรู้สึกสะดุดหูนิดหน่อยตอนที่ได้คนอ่อนหวานอย่างเอมมาลินเรียกว่าเฟลิเซียว่ามัน
"พี่ต้องไปแล้ว เอมอย่าลืมกินยาแก้ปวดล่ะ"
"แล้วพรุ่งนี้พี่ชาร์ลจะมารับเอมไปทำงานรึเปล่าคะ"
"พี่ว่าเอมหยุดพักสักสองสามวัน ให้หน้าหายบวมก่อนดีกว่า"
"ก็ได้ค่ะ แต่พี่ชาร์ลต้องมาเยี่ยมเอมทุกวันนะ"
"ได้สิครับ"
ส่งเอมมาลินเสร็จ ชาร์ลก็ขับรถกลับบ้าน
"เฟลิเซียล่ะครับ" มาถึงชาร์ลถามหาเพราะหญิงสาวไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
"ร้องไห้จนเพลียหลับไปแล้ว" ดารินทร์ตอบ สายตาฉายแววไม่พอใจ
"ทำไมแกถึงทำกับเมียตัวเองแบบนี้ ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่รึเปล่า" นิรุตต่อว่าลูกชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ถ้าเฟลิเซียยอมหย่าดีๆ
