"พี่ชาร์ลคุยกับใครเหรอคะ?"
"เอมจะอยากรู้ไปทำไม"
"ก็เอมเห็นพี่ยิ้ม"
"...เฟลิเซีย"
"แล้วพี่ชาร์ลไปคุยกับมันทำไมคะ หย่ากันแล้วยังมีเรื่องอะไรให้คุยกันอีก"
"พอดีพี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับเขานิดหน่อย"
"แค่คุยใช่มั้ยคะ"
"..."
"เงียบแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ พี่ทำอะไรมากกว่าคุยงั้นเหรอ"
"ขอโทษ พี่เผลอนอนกับเฟลิเซียไปแล้ว" ชาร์ลยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย
พรึ่บ!
"จะไปไหน"
"เอมจะไปตบมัน!"
"เรื่องนี้เฟลิเซียไม่ใช่คนผิด คนที่ผิดมันคือพี่ ถ้าเอมอยากตบก็ตบพี่มาได้เลย" ชาร์ลรีบคว้ามือเอมมาลินไว้ เรื่องนี้เขาผิดเต็มประตู และมันคงไม่แฟร์ถ้าปล่อยให้เอมมาลินไปเอาเรื่องเฟลิเซีย
"นี่พี่กำลังปกป้องมันเหรอ?!"
"ห้ามทำอะไรเฟลิเซียเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน" ชาร์ลกดเสียงต่ำให้เอมมาลินรู้ว่าเขาเอาจริง
"ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันโดนรุมข่มขืนจนพรุน! ทำไมพี่ยังกล้าไปนอนกับมันอีก! ไม่รู้สึก
