ตอนที่ 9 นอนคุยกัน
1085 คำ
แกร๊ก! ไม่ทันที่ธีโอจะได้รับคำตอบจากพราวฟ้า ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามาโดยคุณอาของลูกชาย
"ขอโทษนะครับ ปะปี๊จะต้องกลับแล้ว มาหอมแก้มก่อนได้ไหมครับ ค่อยเข้าไปต่อ" ใบหน้าคมชะเง้อเข้ามาเอ่ยเพียงแค่นั้น เด็กน้อยก็ผละกอดจากคุณแด๊ดตัวเอง และเดินออกไปจากห้องทันที..
ปล่อยให้ภายในห้องตอนนี้มีเพียงเขาและพราวฟ้า
"ว่าไงครับ" เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง "คุณแด๊ดกอดมะมี๊ด้วยได้หรือเปล่า" พราวฟ้าที่ได้ยินแบบนั้นก็หยัดตัวยืนขึ้น ไม่มีคำตอบใด ๆ ให้ เพียงแต่เดินเข้าโอบกอดร่างแกร่งเอาไว้ แค่นั้นธีโอเองก็รีบกอดตอบ...
เธอรู้ว่าธีโอก็คงจะตั้งรับกับทุกอย่างที่ต้องมารู้ในคราวเดียวกันยากเหมือนกัน รู้ว่าเธอเองก็มีส่วนผิด ในวันที่ป๊าศิลาบอกว่าธีโอไม่ใช่คนแบบนั้น เธอเองก็เชื่อ ไม่มีข้อกังขาใด ๆ เลย..เพียงแต่เธอไม่อยากให้วุ่นวาย ไม่ต้องการให้ผู้หญิงของธีโอมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตเธออีก เธอแค่คิดว่าเป็นแบบตอนนั้นทุกอย่างมันโอเคแล้ว ทั้งเห็นตลอดว่าซิน ผู้หญิงของธีโอมักจะส่งนั่นนี่มาให้เธอดู รวมทั้งที่ไปทานข้าวกับคุณคอปเตอร์ เฮียใหญ่ของธีโอก็ด้วย และเพราะจำได้ว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่กับธีโอมานาน ถึงคิดไปเองว่าคุณธีโอคงจะจริงจังกับผู้หญิงคนนี้.. เธอถึงตัดใจไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว
แต่มาตอนนี้ ธีโอแสดงให้เห็นชัดเจนว่ารู้สึกผิด และดูเหมือนจะรักลูกชายมาก ไม่ว่าลูกชายเอ่ยอะไรก็ยอมไปหมดทุกอย่าง แม้จะเจอกันเพียงเวลาสั้น ๆ มันไม่มีอะไรที่เธอจะต้องใจร้ายกับเขา
เพียงแต่ธีโอก็ต้องรักษาโอกาสนี้ที่เธอให้เช่นกัน
"ขอโทษครับ" เสียงสั่นเครือเอ่ยบอกในตอนที่กอดร่างสวยเอาไว้แน่น...
"ถ้าคุณไม่ติดอะไร หลังจากนี้ตอนฉันทำงานจะเอาลูกขึ้นมาอยู่ด้วย หรือจะพากลับไปนอนด้วยกันที่บ้านคุณก็ได้"
"พาลูกกลับไปนอนที่บ้านได้ด้วยเหรอ" ร่างแกร่งผละกอดเอ่ยถามในขณะที่มือยังรั้งเอวสวยไว้แนบชิดตัว..
"ค่ะ"
"แล้วพามะมี๊ลูกไปนอนด้วยได้ไหม" สายตาคมมองสบสายตาคู่สวยไม่ละ.. เอ่ยถามพลางกอดเอวพราวฟ้าไว้แน่น "ถือโอกาสได้รู้จักกันมากกว่านี้ เริ่มต้นใหม่กัน..อีกอย่าง แด๊ดจะได้จีบมะมี๊ติดไว ๆ คิดว่าน่าจะดีต่อลูกนะครับ"
"อย่ามาเจ้าเล่ห์ใส่"
"เจ้าเล่ห์อะไร แค่ถามครับ ไม่โอเคก็ไม่เป็นไร"
"หมายถึงมือ" เพราะมือหนาไม่เพียงแค่กอดเอวเธอ มือยังลูบไปมาจนเริ่มจะเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตของเธอแล้ว...
"อ่า มันลืมตัว.."
"ไปนอนคืนไหน"
"ครับ?"
"คืนนี้คงไม่ทัน ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา"
"ทัน..ทันครับ ไปเลย"
"ด...เดี๋ยว คุณธีโอ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน"
"ฉันก็ถือหุ้นที่นี่ ฉันอนุญาตทุกอย่าง ทำตามใจได้เลย" ว่าแล้วก็โอบเอวพาพราวฟ้าเดินออกจากห้องไปทันที.. มาถึงก็เห็นเด็กน้อยกำลังจะเปิดประตูเข้ามา พร้อมคุณอาที่เดินแยกตัวออกไป
"อ้าว ไปหนาย" เจโรมเอ่ยถาม พลางส่งสายตามองไปที่เอวของมะมี๊ที่โดนปะป๊าโอบเอาไว้อยู่... "ทำไมกอดมะมี๊พี่ คืนดีกันแล้วเหรอ"
"จะพากลับบ้านครับ มา เดี๋ยวแด๊ดอุ้ม"
"อาไร กลับบ้านอะไรคับ"
"บ้านเราครับ" ว่าพลางย่อตัวลงอุ้มตัวลูกชายขึ้นด้วยแขนเดียว มืออีกข้างโอบเมียไว้อย่างเดิม ก่อนจะพากันเดินลงไปทันที...
เกือบชั่วโมงระหว่างทางที่ธีโอขับรถพาพราวฟ้าและลูกชายแวะไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านตัวเอง และเดินทางมาที่บ้านเขา บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ด้านท้ายไร่ ห่างจากบ้านของป๊าพอสมควร.. เป็นบ้านที่ป๊าเขาสร้างไว้ให้เขาเกือบสี่ปีแล้ว ป๊าบอกสร้างไว้ให้เขากับครอบครัว ทั้งที่ตอนนั้นเขาไม่เคยคิดจะมี.. เขาเองยังแปลกใจว่าทำไมป๊าเขาถึงนึกจะสร้างบ้านให้ขึ้นมา แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว
บ้านที่เคยมาแค่ปีละครั้ง สองครั้ง แค่แวะเข้ามาดู ไม่เคยค้างสักคืน แต่ครั้งนี้ไม่ใช่
ทันทีที่รถคันหรูจอดตรงหน้าบ้าน..ธีโอเองถึงจะหันมาหาสองแม่ลูกที่ตอนนี้พากันหลับอยู่ตรงที่นั่งข้างตัว
"ถึงแล้วครับ" เสียงเข้มเอ่ยเพียงเบา ๆ พราวฟ้าก็ลืมตาขึ้นมามอง.. ใบหน้าสวยมองสำรวจไปรอบ ๆ เพียงไม่นาน ธีโอก็เดินอ้อมรถมาเปิดประตูให้ "ส่งลูกมาครับ" เมื่อเห็นว่าลูกชายยังไม่ตื่น ถึงจะยื่นมือรับตัวลูกชายมาอุ้มไว้เอง ให้พราวฟ้าได้ลงจากรถได้สะดวก...
ธีโออุ้มพาลูกชายเข้าไปในบ้านโดยมีพราวฟ้าเดินตามหลังเข้ามา จนมาถึงห้องนอนที่ชั้นสองของบ้าน
ธีโอพาลูกชายวางให้นอนลงตรงกลางเตียง...ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาพราวฟ้าที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"ลูกหลับแล้ว" ภายในห้องเงียบสนิท..สายตาคมสบสายตาคู่สวยอยู่เกือบนาที ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาทำลายบรรยากาศอึดอัดภายในห้อง
"ค่ะ"
"งั้นไปอีกห้องกันไหมครับ"
"..."
"หมายถึง เข้าไปนอนคุยกัน"
"แล้วทำไมต้องไปคุยห้องอื่น"
"เดี๋ยวถ้าคุยในห้องนี้ กลัวกวนลูกครับ" ท่าทางการพูดดูประหม่า ไม่กล้าสบตา...ขัดกับรูปลักษณ์ตรงหน้า เสื้อเชิ้ตโชว์แผงอกแกร่ง รอยสักที่โผล่ออกมาให้ได้เห็น ใบหน้าคมหล่อเหลา
"ปกติลูกหลับลึกนะ ไม่ค่อยจะตื่นง่าย ๆ"
"อ่า งั้นไม่เป็นไร"
"ยังไม่ทันว่าอะไรเลย" เมื่อเห็นร่างแกร่งมัวแต่ก้มหลบหน้าเธอ ถึงจะรีบเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ไปสิ"
"อ่า?"
"จะนอนคุยกันห้องไหน เดินนำไปสิ"
- ผู้เขียน
