ชมจันทร์...
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั่งรออยู่ในรถนานแค่ไหนแล้วแต่ฉันก็เต็มใจที่จะรอคือฉันรอตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดจนตอนนี้มืดสนิทแล้ว ฉันรอเพื่อจะได้รู้ความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ซึ่งฉันมั่นใจว่าหมอพีต้องมาที่ห้องยัยพินอย่างแน่นอนเพราะทั้งหอนี้มีแต่ยัยพินที่เป็นพยาบาลที่ทำงานในโรงพยาบาลแค่คนเดียวนอกนั้นก็เป็นคนวัยทำงานที่ส่วนใหญ่จะเป็นวัยกลางคนทั้งนั้นถามว่าฉันรู้ได้ยังไงก็เพราะฉันเป็นคนมาหาห้องเช่าห้องนี้พร้อมกับยัยพิน ตอนนั้นฉันบอกกับมันแล้วว่าให้พักอยู่กับฉันจะได้ประหยัดค่าเช่าห้องแต่มันบอกมันไม่อยู่มันอยากอยู่คนเดียวมันชอบความเป็นส่วนตัวแล้วอีกอย่างหอนี้ก็ไม่ได้ไกลจากโรงพยาบาลมากนักเดินทางสะดวกค่าเช่าก็ไม่แพง
ฉันรอจนกระทั่งหมอพีขับรถออกไปซึ่งก็นานอยู่เหมือนกันเพราะตอนนี้มันเกือบห้าทุ่มแล้ว หลังจากมั่นใจว่าหมอพีกลับไปแล้วจริงๆฉันก็ลงจากรถแล้วขึ้นไปหาพินฉันเคาะประตูห้องโดยไม่บอกว่าเป็นฉัน
