อาร์ต....
"เธอคงลำบากใจมากเลยสินะที่ต้องมาดูแลฉันตามคำสั่งของแม่" ผมถามพร้อมกับมองหน้าคนที่ผมไม่ได้เจอหน้าหลายวัน ผมแม่งเพิ่งเข้าใจคำว่าคิดถึงมันรู้สึกยังไงแบบไหนก็คราวนี้
"มันเป็นหน้าที่ของฉันฉันเป็นพยาบาลใครจ้างฉันมาดูแลฉันก็ต้องมา ว่าแต่นายปวดแผลไหมฉันจะได้เอายาแก้ปวดให้ทาน" ชมจันทร์ถามผมพร้อมกับมองมาที่แผลตรงหน้าท้องที่ตอนนี้มีเลือดซึมออกมาเพราะผมนอนดิ้นแผลคงปริ
"แผลที่ตัวไม่ปวดเท่าไหร่หรอกแต่มันปวดที่ใจมากกว่า" ผมบอกไปตามความรู้สึกเพราะยิ่งผมมองหน้าชมจันทร์ผมก็ยิ่งเจ็บปวด เจ็บปวดแทนเธอที่ต้องมาเจอคนอย่างไอ้หมอพีนั่น เธอคงเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจแต่ก็ต้องทำเป็นเข้มแข็งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าตัวเองเจอกับอะไรมาเพราะมันน่าอายอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่เจอ
"นายพูดอะไรของนายนายมีอะไรหรือเปล่า" สายตาคาดคั้นส่งมา
"เปล่าไม่มีอะไรหรอกเธออ่ะคิดมาก" ผมรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เธอ
