‘วันนี้แม่ทำกับข้าวของโปรดที่ลูกเชาว์ชอบ กินให้เยอะๆ นะ ลูกไม่ค่อยกลับมากินข้าวที่บ้านใหญ่เลย’
‘ขอบคุณครับหม่ามี้ ผมคิดถึงรสมือของหม่ามี้ อร่อยที่สุดไม่มีผู้หญิงคนไหนเทียบติดเลยครับ’ ยกเว้นมีคนหนึ่งที่เขาถือซะว่าเป็นข้อยกเว้น พิเศษเหนือกว่าใคร
‘พี่เจมส์คะ ลูกใครเนี่ยปากหวานมาก’ น้ำค้างหันมาทางสามีตนเองที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ เหมือนว่ายังไม่ค่อยหิว
‘น่าจะปากหมากับคนอื่น แต่กับแม่มันน่ะปากหวาน เชื่อถือไม่ได้ด้วยซ้ำ’
‘พี่เจมส์ไปพูดแบบนั้นกับลูกน้ำค้างได้ยังไง’
‘พอแล้วครับหม่ามี้ ป๊าน่ะชอบพูดแหย่ไปแบบนั้นแหละครับ ผมน่ะเป็นลูกโปรดของหม่าม้าที่สุดเลยค่ะ’
น้อยครั้งที่เชาว์จะพูดตามใจแม่ พูดคำว่าค่ะกับคนพิเศษแล้วเข้ามาสวมกอดเอวของน้ำค้างไว้หลวมๆ และสิ่งได้รับมาคือการหอมแก้มหนักๆ
‘หยอดแม่เก่งอีกต่างหาก ป้าญาวีคะ ขึ้นไปตามเนยหวานลงมากินข้าวได้แล้วค่ะ’
‘ค่ะนายหญิง’
เอาเป็นว่าเชาว์ไม่ค่อยมี
