หลายวันต่อมา
หลังเลิกเรียนจากมหาวิทยาลัยน้ำตาลก็ไปยืนรอคนขับรถมารับกลับบ้านเหมือนอย่างเคย และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันเธอไม่ต้องกลับบ้านเองเพราะมีคนมาคอยรอรับ มันสะดวกสบายทุกอย่างเลยก็จริง แต่เธอกลับรู้สึกเหงารู้สึกว้าเหว่ในแบบที่บอกไม่ถูก ทั้งที่แต่งงานแล้วก็ควรจะมีความสุขอยู่กับสามีแต่เธอกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ยิ่งอยู่ด้วยกันเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเข้าไม่ถึงเขาเลยสักนิด ไม่สามารถเข้าถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาได้เลย ถึงจะรู้ดีว่าการแต่งงานที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความจำเป็นบางอย่าง แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรักเขาเข้าให้แล้วจริงๆ
"คุณน้ำตาลวันนี้กลับเร็วจังเลยค่ะ"
"พอดีว่าอาจารย์ต้องออกไปธุระค่ะก็เลยสั่งงานแล้วก็ออกไปก่อนน้ำตาลไม่รู้จะอยู่ที่มหาลัยทำไมก็เลยกลับบ้าน"
"หิวหรือเปล่าคะเดี๋ยวพี่หาของว่างให้"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ ว่าแต่นั่นรถใครหรอคะ?"
"พี่เองก็ไม่รู้จักหรอกค่ะเธอบอกแค่ว่าเป็น
