“ขี่ได้แต่ไม่ต้องหักโหม ไม่อย่างนั้นจะขี่ไม่เป็นนะคะ พี่อยากพานิ่มไปเที่ยวสวนทุเรียนด้วยกัน” เขาลูบผมนุ่มอย่างปลอบโยน
“ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำกับอกกว้างของเขา กอดเอวหนาเอาไว้อย่างออดอ้อน จุมพิตปลายคางสากของเขาด้วยกิริยาน่ารัก โมกข์ขยับใบหน้าลงมาหา จุมพิตหน้าผากของเธอเบาๆ อย่างแสนรัก
“ต้องขอโทษพี่โมกข์ด้วยนะคะ จะต้อนรับเพื่อนๆ ก็ต้องเลื่อนออกไป”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพื่อนๆ เจอกันเมื่อไหร่ก็ได้ แต่น้องนิ่มน่ะไม่สบายไม่ดูแลให้ดีเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะไปหาเมียน่ารักแบบนี้ได้ที่ไหนอีกล่ะคะ” เขาจับปลายคางเล็กๆ ของเธออย่างเอ็นดู หยิกแก้มน้อยอย่างหยอกเอิน
“พี่โมกข์ปากหวานนัก” เธอยิ้มหวานให้เขา
“พักอีกนิดให้หายดีเดี๋ยวมะรืนเพื่อนๆ ของพี่ก็จะมาแล้ว”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวนิ่มจะจัดสำรับคาวหวานและของว่างเอาไว้ต้อนรับ”
“ค่ะ” เขาจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยง กดร่างน้อยให้นอนพักผ่อนบนเตียงกว้าง พร้อมด้วยปัดปอยผมนุ่ม
